Дневник пользователя david23

ტირილი მინდა... მაგრამ ცრემლები არ მომდის... მინდა თვალები დავხუჭო და გავქრე... ან შენ გაგაქრო... არა, რა სისულელეს ვამბობ... შენ ხომ ცხოვრებას მილამაზებ... ქვეყანა რომც ინგრეოდეს, მაინც მენდომებოდა სიცოცხლის გაგრძელება... მხოლოდ იმის იმედი

გულს უშენობით დაღლილს დაქანცულს,
გულის კარებთან დაუკვნესია,
დიდხანს ვერ გნახავ და ვიტანჯები,
ხშირად რომ გნახო უარესია,
გაბრაზებულა ჯიუტი გული,
სულში ტკივილი ჩაუთესია,
ნუღარ მაწამებ ბრალდებულივით
უცებ მომკალი უკეთესია,
ისე საშინლად მომენატრე რომ
ფიქრები მტრედად შემომესია,

ისევ ჩამოწვა თვალებში მწუხრი,
ნუგეშის ცრემლი სიჩუმეს არღვევს,
გაგიჟებული რომ კივის ზარი,
მოტირალ სარკეს წინ მდგომი ამსხვრევს...

ნაწილაკების არაზუსტ წყობას
ჩემი სხეული სინათლეს აკლებს,
როცა სიმშვიდეს კვლავ ვკარგავ მაშინ,
მე უჩვეულო ქაოსი მავსებს...

წელიწადის ყველა დროს, დღე-ღამეში ყოველ წამს.

რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,ნუ მთხოვ ოღონდ კაცის კვლას.

წელიწადის ყველა დროს, დღე-ღამეში ყოველ წამს,

რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს, ნუ დამიშლი ოღონდ სმას.

წელიწადის ყველა დროს, დღე-ღამეში ყოველ წამს,

რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს, ოღონდ დარჩი კიდევ ხანს.

წელიწადის ყველა დროს დღე-ღამეში ყოველ წამს

რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოსმერე რა, რომ კოცნი სხვას!

წელიწადის ყველა დროს,დღე-ღამეში ყოველ წამს,

რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,რა მოხდა, რომ ეჭვი მჭამს!

წელიწადის.. არც ერთ დროს.. დღე-ღამეში.. არც ერთ წამს..

არაფერზე მეტყვი ხოს..

შენი მაინც მუდამ მწამს!.

ველური მზერით გიყვარს თამაში,

ჩემს წინ ამაყად , ნებივრად დგომა,

ძლივს დატეულხარ ვიწრო კაბაში

შენ, გაზაფხული და შემოდგომა.

ჯანსაღი ფერით, მდიდარი ტანით

მოხეთქილი ხარ, როგორც ჩანჩქერი,

ჩემს წასალეკად და გასატანად

და არსაიდან არ ჩანს საშველი.

შენა ხარ ჩემი თავდავიწყება

და მზიან გულზე დარდით მოწოლა,

ჩემი საცერა თვალებით გაგცქრი,

აგაბრიალებ ველურ კოცონად.

შემოგადნება სხეულზე კაბა,

როგორც გულაბ მსხალს სიმწიფით კანი

და ოცნებებში თრთის ვარდის ქაფად

შენი ღვთიური რძისფერი ტანი.

მოდი იხუვლე, ნაპირს გადმოდი,

თავდავიწყებას რაკი მპირდები,

მე ცარიელი ვარ კალაპოტი

და ამომავსე შენი ზვირთებით.

ნისლის სურნელი მოშორდა დილას,
ფანჯრის მინაზე შენს სახელს ვწერდი,
ვხედავდი ,როგორ დაჰქონდა ნიავს
ამოხეული წიგნიდან გვერდი.

მას მეოცნებე მკითხველის ნაცვლად
ესალმებოდა დახრილი კედრი,
ფრთხილად დაეცა ნაწვიმარ ასფალტს
ამოხეული წიგნიდან გვერდი.

აყვითლებული,პაწია,ციცქნა,
გვერდი ,რომელიც არავის ერგო,
მკვდარი ჩიტივით დაეცა მიწას,
მკვდარი ჩიტივით ასფალტზე ეგდო.

მას კითხულობდა შრიალით ვერხვი,
სხვა მეოცნებე მკითხველის ნაცვლად,
შენც დააბიჯე,ძვირფასო ,ფეხი,
ვერ შეამჩნიე ტალახში ალბათ.

ღამენათევი პოეტის თვალებს
დაღალულ ფიქრთა მოადგა ცრემლი:
სიკვდილი ტკბილი,სიკვდილი მწარე,
აუხდენელი ოცნებით მწველი.

სიცარიელეს ვატარებ მკერდით,
…