Дневник пользователя იდუმალი_იდუმალია
ჩემი პატარა ხელისგულით-... სახეს გაგითბობ,
გული გჭირდება სიყვარულით??-გულსაც დაგითმობ.
ბრმა თუ გახდები...აღსაქმელად თვალებს გათხოვებ,
ოღონდაც დარჩი,ამ სამყაროს... ნუღარ დატოვებ.
თუ ინტერესი არსებობის სადღაც დაკარგე...
ნუ წაიშლები...სავალი გზა ისევ დაქარგე,
ზეთის ფერადი საღებავით მოხატე კრედო...
მინდა ხეს ესხა მწვანე ფოთლად...
ძირს აღარ აგდო.
რომ გადაგთელონ ...განვრისხდები...ვეღარ ავიტან,
წამოგაყენებ...ფიქრს გასწავლი ისევ თავიდან..
წაბორძიკდები???
აღარ მოგცემ წაქცევის ნებას,
კვლავ აეწყობი მთლიანობად..ჩვეული ნგრევას.
წამოიმართე...
სვლა განაგრძე...
შველას ნუ ელი...
სულ შენთან არის ჩემი გული...პატარა ხელი..
............................................................................
უდაბნო...
ქვიშა...ხრიოკი ცა...
მსგავსი სულები.......
აღმართი...ვაკე...
გადაბმული ხელისგულები.
.. პეპლებს ნამიანი ხელებით მზე თმას უწნის ალუჩებს, ჩრდილს ჩაეხსნა სიგრილე და მოუჩანს ზამბორი, მაგ თვალების სილურჯე შავ ზღვას ისევ ალურჯებს, მე კი ისევ მაწითლებს ეგ წითელი ამბორი წელსაც მოვა სად წავა, დაველოდოთ რვა ივლისს.. გარეთ როლი გაცვალეს აისმა და დაისმა, ტალღასავით ეს ლექსიც გაგწუწავს და ჩაივლის, როცა გულზე პეპლებად ატმის რტოებს დაისვამ… მერე მოვალ, სველ ტანზე ჩამოგიკრებ პეპლებს და... მერე მზესაც დავიჭერთ ზღვაში მთვარის კაუჭით, შენი კოცნის სურვილი ისე გამირეფ-ლექსდა, მიგიხუტებ, გაკოცებ, სველი რომ ხარ რა უჭირს! სადღაც ზეცა ტირის და, სადღაც ლურჯი ალუჩა, სადღაც როლი გაცვალეს აისმა და დაისმა… დრო იწყება შენით და დასასრული არ უჩანს, როცა გულზე…
იწვიმებს და დასველდება ქუჩა,ნაწვიმარზე ხეტიალი მიყვარს...ნეტავ რატომ გამებუტე ურჩად,მე ამ ქვეყნადშენზე კარგი ვინ მყავს?იწვიმებს და ალბათ მეტყვი ისევ:- ამ წვიმაში რა მინდაო გარეთ...ვიდრე ქარი გადარეკავს ნისლებს,ვიდრე წვიმას დაგვავიწყებს მთვარე,იწვიმებს და ვისეირნოთ ერთად,ნაწვიმარზე ხეტიალი მიყვარს...სხვა კი არა, შენ გიწამე ღმერთად,მე ამ ქვეყნადშენზე კარგი ვინ მყავს...
ანგელოზის ცრემლები
ბავშვობიდან გულში მქონდა
საოცნებო, ერთი რამ,
რომ ოდესმე ჩემს მკლავებში
ლამაზ გოგოს ეტირა...
მტკიოდა და რომ გავიგე
გულის წამლის რეცეპტი
ქუჩა-ქუჩა, ეზო-ეზო
მტირალ გოგოს ვეძებდი...
ვერ ვპოვე და დავიღალე
ბევრი ძებნა-ლოდინით.
გულზე სევდა ჩამომაწვა
დაშლილ ციხის ლოდივით
და როდესაც მეგონა, რომ
დამიღამდა ცისკარი,
თავის ფეხით მომაყენა
სახიერმა ის ქალი...
ტალღასავით შემეფეთა,
მერე უცებ, იცი, რა?
ნიავივით ჩამეკრა და
ღრუბელივით იტირა...
გაყინული ნიავქარი
ქროდა სანაპიროდან,
შევამჩნიე, მის თვალებში
ანგელოზი ტიროდა...
მის თვალთაგან გადმოღვრილი
გაზაფხულის სინაზე
გულზე ისე შემევერცხლა,
როგორც წვიმა - მინაზე
ძლიერ მსურდა მის წამწამზე
ცრემლად ჩამოკიდება,
ცოტა ხანში გავათბე და
გავაცინე კიდევაც!
ბედზე როგორ დავიჩივლებ,
როგორ დავიწყევლები?!
როცა უღირსს წილად მერგო
ანგელოზის ცრემლები!..
ქარი თვლემდა, მზე გვიცქერდა
გაწითლებულ ტილოდან
შორს, ზღვის გაღმა, აფხაზეთში,
ღვთისმშობელი ტიროდა...
თეთრი ვარდებით ვერ შეაჩერებ თვალებზე მომდგარ ცრემლების ზღვას გუშინ შენს გარდა ვერვის ვხედავდი დღეს კი მონატრება მკლავს
მხატვარი იჯდა იმ ქუჩის გაღმა,
სადაც ნისლები ფიქრებს ფარავენ
და ის უმზერის სამყაროს მიღმა,
ერთმანეთს თამასსში თუ როგორ კლავენ
აიღო ფუნჯი, მოხატა შავად
შავს აურია თეთრი ნისლები
და თითეულ მათგანს კაცთა მოდგმისა,
თვალთ დაუხატა ფერადი სხივები
და ყველა მათთგანს მისცა უფლება
ეფრინა ცამდე ბედნიერებით
თითქოს ჩაფიქრდა...
და სიმართლეს მიხვდა
სიმართლეს იმ ქვეყნიერების
დრო ჩქარობს ნელა,ძალიან სწრაფად
ძალიან ნელი განადგურებით !
გააღეთ სარკმელი,სინათლე მაჩუქეთ
ჰაერი მოუშვით ჩემამდე სასუნთქად...
ჩავფუშავ სევდას და გავახდენ ტკივილებს
ასე,რომ გასუქდა!
თითები შემახეთ გათოშილ თითებზე
დახეთქილ ტუჩებზე დამადნი მალამოდ
მოდი და ჩემს სულში იპოვე ის კუთხე
ჩემთვის, რომ დაგმალო!
ყვითელი მაჩუქე ფოთლების დავთარი
ნახატში ათასფერ ფერებად დამფანტე...
წავიდეთ ერთად და დრო ფეხთქვეშ გავთელოთ
ზამთრამდე!
დრო გადის წუთები კარდაკარ დაძრწიან
წლებისგან არეულ დრო და ჟამს ვაქუჩებ...
გააღეთ სარკმელი... გააღეთ დარაბა
ჰაერი მაჩუქეთ..