მარტოობას შევუყვარდი...
თავდავიწყებით შევუყვარდი და ყველგან დამზდევს... სადაც არ უნდა წავიდე სულ თან მახლავს... და ასე მაბეზრებს თავს... თუმცა იცის რომ ეს ცხოვრება კიდევ მატკენს გულს და მასთან მივალ როცა ცუდად ვიგრძნობ თავს...
მანამდე კი მაგრძნობინებს რომ სულ ჩემთანაა და როცა დამჭირდება მისი გულის კარი ღია იქნება ჩემთვის... ვეყვარები იქამდე სანამ მე ის მჭირდება... მე ხომ მის გარდა არავინ მყავს... მე ხომ მის გარდა არავის ვჭირდები... არავის ვახსოვარ... მეც შევეჩვიე ამას...
მარტოობა ერთადერთია ვინც ჩემზე ყველაფერი იცის... ჩემი ფიქრიც ესმის... ისიც იცის თუ რატომ ვტირი ხშირად...
ამის გამო ხანდახან ცხოვრებას გაუბრაზდება მაგრამ მერე გაახსენდება რომ თუ ცხოვრება კარგად მომექცევა საბოლოოდ დამკარგავს მე... ამიტომ ისევ მე მომიბრუნდება და ჩემს დაწყნარებას ცდილობს...
და ასე გრძელდება ყოველღე... სანამ ვინმეს გავახსენდები... სანამ მარტო ვარ... სანამ ცარიელ სივრცეში ვიყურები და ვფიქრობ ჩემს მიერ განვლილ გზაზე... უკვე წარსულად რომ იქცა... ზოგი ტკბილ მოგონებად შემომრჩა რომელიც ვიცი რომ აღარასოდეს განმეორდება... ზოგიც კი მოუშუშებელ იარად მამჩნია... და ასე მექნება მარადიულად...
ეჰ... წავალ მარტოობას დაჭერობანას ვეთამაშები...
Комментариев пока нет.
Будь первым - напиши свой комментарий.