იქნებ, ქუჩაში სულ უბრალოდ ავცდით ერთმანეთს
და ჩატოვებულ ჩაის ფერზე მეტად შეგვცივდა.
შემოდგომაზე თეთრ ფილაქანს უფრო ემჩნევა
სიყვითლე სულის, ძნელი არის მარტო ერთმხრივაც,
როცა სავსე ხარ დედამიწის ღერძის ტრიალით...
სეზონზე უფრო სიყვითლეა შენი თანმდევი...
გცივა და მერე ეუბნები, სივრცეს ზმორებით,
რომ ჰორიზონტზე ვეღარ ხედავ
ჩიტებს და ფიქრობ
როგორ დაგასწრეს გადაფრენა... განარმტოებით_
დგახარ და ისმენ
სიჩუმეში საკუთარ ფეთქვას...
გიკვირს გაქვს გული, უფრო მეტად -სატუმბი სისხლის.
სულ აღარფრად აღარ გიღირს ცხოვრება ახლა
არყოფნაზე წუხს ვიღაცა და შენ ყოფნა გიჭირს.
ასეა მართლაც...იქნებ ავცდით ქუჩაში, როცა_
ყვითელ ფოთლებში შემოდგომა ხელებს ურევდა
და ჩაი უფრო მიტოვებულს გავდა ქალბატონს
რომელიც ღამით, კლეპტონსა და შოპენს უსმენდა.
დაორთქლილ მინას, კუთხის კაფის ჰქონდა აურა
რატომღაც ძველის... გამახსენდა ბავშვობის სახლი.
ძლიერი იყო დედამიწის მიზიდულობა,
მაგრამ ჩვენ მაინც,
სულ შემთხვევით ერთმანეთს ავცდით.
Комментариев пока нет.
Будь первым - напиши свой комментарий.