To co wam teraz dam do przeczytania zrobiło na mnie ogromne wrażenie i smutek,Rafał jest moim cudownym przyjacielem,ale w tym co napisał jest wiele prawdy,i nie dziwie sie że ma zal i pretesję bo ma do tego prawo,czytałam i zastanawiałam sie czy cos sie w Polsce zmieni ,nie sądze,i tacy ludzie jak on czy ja na poprawieniu sobie zycia ,szans nie ma,tylko gonimy za pustymi marzeniami i tylko kasa by przeżyc od pierwszego do pierwszego,wielu jest takich ludzi w takiej sytuacji,ale tak jak Rafał mówi nikt o tym nie mówi głosno ,bo albo sie czegos boi albo boi sie cos stracic,dlatego nasze zycie jest w Polsce wielkim zankiem ?. A teraz .....***

Moja slużba, moje marzenie.....

W mojej wsi każdy chciał nosić mundur za gówniarza, czy to policjant strażak czy żołnierz. Odkąd pamiętam zawsze ciągnęło mnie do wody ,każda wolna chwile spędzałem na jeziorem czy tez bajorku lub przy większej kałuży. Pamiętam że za domem było wielkie pole z górami i dołami w których to po większej ulewie tworzyły się wielkie bajorka, razem z kolegami budowaliśmy tratwy i staczaliśmy regularne bitwy ,to było moje dzieciństwo.. Potem marzenie stało się coraz bliższe. Aż po skończeniu technikum trafiłem do marynarki wojennej, jak ze ja byłem szczęśliwy, jeszcze jako mechanik to szczyt moich marzen,,po unitarce trafiłem na trałowce, ciężki etap w moim zyciu, fala panowała na każdym kroku,służba nadterminowa to było cos i się udało. Zostałem żołnierzem nadterminowym, każdy dzień był wyzwaniem, cieszyłem się ze służę krajowi, byłem dumny, a gdy jechałem na przepustkę w moje rodzinne strony w mundurze wyjściowym to był szał, każdy szeptał patrz marynarz jaki piękny mundur, każdy się oglądał aj ja … ja pałałem duma ze jestem marynarzem. Trafiłem na dywizjon desantow służyłem 8 lat na najnowocześniejszym okręcie MWRP. Zaliczyłem misje na zatoce ,7 miesięcy ,w tym czasie na świat przyszła córka , miałem 22 lata. Teraz mam 32 ,przez te 10lat zmieniło się wszystko, nastawienie życie i zasady, zostałem żołnierzem zawodowym i kiedyś byłem dumny służąc Polsce teraz żałuje ze służę, każdy wytyka mnie placem i mówi ze jestem darmozjadem na utrzymaniu podatników, ale dlaczego tak mówią przecież nikt nikomu nie bronił iść do wojska. Gdy przyjeżdżam do rodzinnej wioski każdy liczy ze mu dam na piwo bo Rafał jest bogaty, tymczasem ja ledwo wiąze koniec z końcem, bo z jednej pensji ciężko jest utrzymać 5 osób opłacić wszystko i przeżyć, wiem ze ludzie żyją za mniej niż 500 zl. Jednak mam żal do mojego kraju,12 lat zżyje na dwa domy, moja zona jest ojcem i matka podczas gdy mnie nie ma wiecznie w domu, i żeby móc jechać musze się prosić o wolne które mam zalegle nie wykorzystane, bo zawsze cos, Kiedyś tłumaczyłem sobie ze tak musi być, bo służę krajowi ojczyźnie, ale dzisiaj myślę inaczej, mój kraj mnie dyma,12 lat i dostaje kopa w tylek, nara bez żalu, nie jestem już potrzebny armii i krajowi, oddałem najlepsze lata zycia i nie mam z tego nic. Nie widziałem jak moje córki zaczynają chodzić,jak raczkują , jak zaczynają mówić, nie widziałem jak zona w ciąży się meczy jak cieszy się z pierwszych ruchów dzieci, nie było mnie przy niej kiedy byłem jej potrzebny, bo służyłem i nadal służę .Teraz po 12 latach mój kraj mnie nie chce, wykorzystany ,juz nie potrzebny jak pies. Jestem kłopotem jak inni w mojej sytuacji.Dlaczego o tym pisze??? Bo o tym się głośno nie mowi, nie należy mi się nic, nie mam niczego oprócz wspomnień ,kredytu mieszkaniowego i żalu, Polska mój wspaniały kraj ojczyzna ,wydymała mnie jak nastolatke,heheh, gdyby mi powiedzieli 12 lat temu ze tak będzie……..Pozdrawiam cie kochana Polsko i……..dziękuję .Za spełnienie chłopięcego marzenia tylko z to,za resztę nie mam czemu dziękować, reszta nie jest Twoją zasługą Polsko. Moja ojczyzno.Gdybym mógł cofnąć czas i zmienić marzenie u tego chłopca co budował tratwy........ Pozdrawiam wszystkich Polaków.

Ktoś kiedyś powiedział Polak to brzmi dumnie------śmiechu warte.Rafał

Нравится 6