თუ ყველა ქალი ოცნებობს ჩემზე. გამოდის რომ ყველა არ მყვარებია და ვინც იყო და არიყო ჩემთვის, გამოდის რომ ისიც არ მყვარებია. საყვარელია თუ მისი ცოლი, დამამშვიდა და გაშალა გული რომ არ ეფიქრა მუდამ ფულზე და ქონოდა თავის უფალი სული, თუ მეგობრობით როგორ დაიწყო და მაინც არ იყო მე არ მჯეროდა, არც შენ გჯეროდა იმ მეგობრობის სულ სხვა ძალა და ლტოლვა ჩნდებოდა, როგორ ჩნდებოდა მონაწერებში სიტყვა დილამდე რომ დარჩებოდა. გადარჩებოდა ნეტავ კი მომწერი არა კიარა გადარჩებოდა. და თუ კი ვინმემ ბოზი გეძახა მთავარია რომ არ ყიდი სხეულს მთავრია რომ შენში ქალია, ქალი რომელიც ჰგავს არაჩვეულს.

ეს შენი ტანის რხევა ყოველთვის, გამოხედვა და ჩუმი ღიმილი, ტყუილი კაცების, რადგან შეგაბან. ტყუილი მხოლოდ ფიქრია ბილწი. ვინც კარგად იცის და მუდამ გაგიგებს ვისაც სწადია ეს გული შენი, ვისაც სწადია შენთან ყოფნა ხო იმას მიეცი შენც დანრჩენი, იმას მიეცი მთელი არსება, იმას მიაპყრე თვალები შენი, გრძნობა გქონდეს და გაჩნდეს სურვილი მიეცი ვნებით მას ყველაფერი. სხვა გოგო მაბავს გრძნობები მერევა ის სხვაკი უკვე შენში მერევა მერე რა თუკი ყველა მიყვარდეს და არა ყველა სახლში მიმყავდეს, შენსვით მინდა რომ თავი შეგახსენონ ნუ დაგავიწყდება გზა მქონდა რთული. დარაბებს მიღმა დაგვიდგა ზამთარი და აღარ დადგა ეს გაზაფხული, მხოლოდ სხეული როდი გნატრულობს, არვიცი რაზე გელაპარაკო, ლექსი თუ როგორ უნდა დავწერო, რომ ეს გაიგო ულაპრაკოდ. მზიდან ნაყოფი სითბო ერიან ეს არსებობა ყველაფერია, მელიან თუ სადმე მელიან მღერიან თუ საით ამას მღერიან უხეში სექსი მძიმე ნარკოტიკი ახლაღა ვხვდები რად შემარჩიე, ხომ კარგად იცი სხვა იდგა შენამდე და პირველი კი შენ შეგამჩნიე, შავ შოკოლადში ერთი ფერია, ჩემი ფერი კი შავი ფერია. ყაყაჩომ გახსნა ყველა არტერია, შენ რასაც იყნოსავ ჩემთვის მტვერია. ტაბიძის ქუჩას კვლავ მივაბიჯებ, ფიქრად გამომყვა ვიყიდო სპირტი. ნაცოდვარია სული ყოველი გამოღვიძებული ყოველი ხვალე. ანდა იყოს ჰო რაც იყო გუშინ, გასახსნებლად ეგეც ვარგია, ეკალმა სისხლის დატოვა კვალი, რომ ვერ გაჩუქე ეს ის ვარდია. არც სახლი არც კაფე არც პიცერია საწყობში ვიღვიძებ წინ ოფიცერია. თავალებს ვაცეცებ არსად წერია მისამართი ან რომელი წელია, ჩემგან წერილი შენ, გიგზავნი რომ ახლოს არ მოხვიდე. ხვდებოდე რაოდენ წინ არის დრო, შორისთვის შორს, შორისთვის შორს... დარაბებს მიღმა დაგვიდგა ზამთარი. გთხოვნისთვის გთხოვ, გთხოვნისთვის გთხოვ ნაცადი ამბავი რას შევადარო ან თავი რომელ მსაჯულს მივაბარო, მგონი რომ ზედმეტი თავსხმაა ფიქრთა, შექება შეხვედრა რომ ვერ ამიხდა, არც ზედმეტია ეს პირი ჩვენთვის თუკი მე მისამართს მეტყვის თავად არ გაჰყარე ჩვენს შორის გზები და რატომ დაბრუნდი რომ მერე მატკინო? ზუსტად იმ კინოს დღესაც ვუყურებ მინდა რომ მომენტი გადაგახატინო, თუ გახსოვს, მე, მე გელოდებოდი ბოლოში ქუჩის, ფიქრად შეხება ორივე ტუჩის, წვიმდა და წვიმდა მე არ ვსველდებოდი შენ გადატეხე შუაში ფუნჯი, რამდენიც არუნდა დაგახატინო ვერ აფერადებ შენ ყვითლად თოვას დრო ტაშს დაგვკირავს როდესაც ნახავს ჩვენს იდიოტურ ამ გამოხტომას თუ როგორ დავთვერით პუშკინის ბაღში და მერე გამლელებს დავუწყეთ გინება, საღამოს ბარში ნარკოტიკს ვიღებდით ეს მითხრა მე დილით პოლიციელმა არც სახლი არც კაფე არც პიცერია საწყობში ვიღვიძებ წინოფიცერია თვალებს ვაცეცებ არსად წერია მისამართი ან რომელი წელია. ჩემგან წერილი შენ წერილს გიგზავნი რომ ახლოს არმოხვიდე. ხვდებოდე რაოდენ წინ არის დრო, შორისთვის შორს, შორისთვის შორს. ჩემგან წერილი შენ!.

Нравится 1