Kü­çük bir ço­cuk an­ne­si­nin do­ğum gü­nün­de bir ev res­mi yap­ma­ya ka­rar ver­miş­ti...
Kü­çük zih­nin­de ev çok­tan bo­yan­mış­tı bi­le; en kü­çük ay­rın­tı­sı­na ka­dar na­sıl ola­ca­ğı­nı bi­li­yor­du...
Ge­ri­ye sa­de­ce ka­ğı­da dök­mek kal­mış­tı...
...
Do­ğum gü­nü için re­sim bit­ti... Elin­den gel­di­ği ka­dar bir ev şek­li­ni or­ta­ya dök­müş­tür. Bu bir sa­nat ese­ri­dir çün­kü ona ait­tir, her bir çiz­gi­si an­ne­si­ne olan sev­gi­siy­le ya­pıl­mış­tır, her pen­ce­re her ka­pı ora­da ol­ma­sı inan­cıy­la bo­yan­mış­tır.
Bir sa­man yı­ğı­nı gi­bi gö­rün­se bi­le şim­di­ye dek bo­yan­mış olan en mü­kem­mel ev­dir; bir ba­şa­rı­dır çün­kü kü­çük sa­nat­çı ona tüm kal­bi­ni ve ru­hu­nu ver­miş­tir onu yap­mak için tüm var­lı­ğı­nı kat­mış­tır.
...
Ço­cuk mut­lu ve ken­di­ni ver­miş ola­rak res­mi ya­par­ken bi­ri ge­lir ve “Ne­den ora­ya bir pen­ce­re koy­mu­yor­sun? Şu­ra­ya da bir ka­pı ko­ya­bi­lir­sin, bah­çe yo­lu şu­ra­dan git­sin” der.
Ço­cuk­ta bu­nun so­nu­cu, yap­tı­ğı işe il­gi­si­ni kay­bet­me­si ola­cak­tır. De­vam ede­bi­lir, ama şim­di baş­ka­sı­nın fi­kir­le­ri­ni ka­ğı­da dök­mek­te­dir; si­n

Нравится 2