მინდორშივარდაგაზაფხულსვბაძავ,
ვქოშინებდავასავსავებხელებს,
არცგიმხელდაარცგიმალავასაკს,
სულერთიაოცდაათისმერე.
მეცმჩხვერავდახანჯალივითსისხლი,
მეცნაბადიდიდოსავითვთელე,
ვართუარასიყვარულისღირსი,
სულერთიაოცდაათისმერე.
დღესსურვილებსრაიოლადვმართავ,
წყალდიდობადამავიწყდაღელეს,
ყველაფერი, აქსიკვდილისგარდა,
სულერთიაოცდაათისმერე.
ჩემიცმძაფრიტრიალებდაკალო
დაჰფანტავდასიჭაბუკისფერებს,
გამწირავთუშემივრდომებქალო,
სულერთიაოცდაათისმერე.
მხოლოდხსოვნისუკვდავიაძეგლი,
ნაფოტებისულშერჩებაჭერებს,
დიდებაცდაგვირგვინებიცეკლის
სულერთიაოცდაათისმერე.
მზისხავერდიმუდამახლდაკოცნას,
სხვახავერდებსვერშეიჩვევსბაგე,
მარადისიკურთხევადალოცვა
მას, რაცდარჩაოცდაათისაქეთ.
ვმღერიასეჩემსნაღვლიანქოხთან
დაწარსულშითვალსვადევნებძველებს...
მოსახდენირახანიამოხდა!
ნუმომძებნიოცდაათისმერე.
Комментариев пока нет.
Будь первым - напиши свой комментарий.