ალბათ ხვდებით სად ვბინადრობთ, ან რა ეტაპზე ვდგავართ. ლექსებს მიწის ქვეშეთში, თეთრ სილაში ვმარხავთ. ნახე? უყურე უყვართ პოეზია მათაც, მერე ვუწყობთ ხელ-ფეხს ნაყოფის ზრდასაც, ვზრდით ცოდვებს ბაღში, მერე ვიმკით მკვდრებს, ვაცოცხლებთ და ისევ ვთესავთ ზრდასრულ ზომბებს. გაავლეთ თვალი გთხოვთ, ჩემს მონოლოგებს, მერე თვალებ დახუჭული თავად მოირგებთ როლებს. ჩვენც გვეძებეთ, ჩვენც ვცემთ რომატიკას პატივს, არ ვეძებთ მოსაკლავად მეფეს, დედოფალს და პაიკს, არც თეთრ რაშზე ამხედრებულს ვგავარ რაინდს! ყოველთვის ვწონი, ვზომავ და ვდგავ ნაბიჯს. გაუღეთ კარები შეეგებტ ხურჯინიან მარხილს, სავარძლები დაუკავებიათ მუზებს მგზავრის. ეს პოეზიაც გირსია იკავებდეს ადილს, ალბად ჩაკეტილ გალიაში სამუდამოდ ჩავრჩით.
Nuk ka ende komente.
Lini komentin tuaj, filloni diskutimin!