Özümə nifrətim gedərək artır, heç bu qədər hiss etməmişdim. Bunun ən böyük səbəbi susqunluğum. Özümü bildim bileli səssiz sakit biri oldum. Evdən çölə çıxmayan, yoldaşı olmayan, bir küncdə elə mal mal oturan bir şeydim. Uşaqkən də beləydim(hələ beləyəm)İnsanlardan səbəbsiz utandım, çəkindim, qorxdum.həmişə tək qalmağı istədim. Tək qaldığımda daha çox çətinlikli oluram, özümü yeyib bitirirəm amma tamamilə tək olmağı dərhal hər şeyə seçim edə bilərəm. Lakin bunun reallaşmayacaq bir istək olduğunu bilirəm.
Çox bərbad bir vəziyyətdəyəm. 2 il əvvəl universitetdən məzun oldum. Universitet həyatım ki çox gözəl idi. Sırf vicdan etdiyim üçün dərslərə gedər, arxa sıralardan birində sessiz oturar,…