Дневник пользователя GACT

Molla meclisinde olan sohbet.Molla-qizlarinizi aciq saciq,qisa geyinmeye qoymayin.Bir nefer deyir-ay molla dayi bes senin qizin geyinir axi...bu nece olur?molla-adamin basinin uste Allah var menim qizima yarasirdaaa...

Həyat yoldaşım mühəndis idi. Onunla sakit təbiətini sevdiyim üçün evlənmişdim. Ancaq iki illik nişanlılıq və beşillik evlilikdən sonra bu "sakitlilik” məni yormağa başladı. Artıq "xoş xatirələrlə dolu” o keçmişdən əsər – əlamət də qalmamışdı. Nəhayət, qərarımı ona da bildirdim: boşanmaq istəyirdim. Doğrusu, bu, onun üçün gözlənilməz idi. Ona görə də təəccüb dolu bir ifadə ilə: "Niyə?” – deyə soruşdu. Mən də: "Əslində bir səbəb yoxdur. Sadəcə olaraq, yorulmuşam”, – deyə cavab verdim..
Bütün gecəni bir kəlmə də danışmadı. Çox güman ki, düşünürdü. Onun bu "səssizliyi” isə ümidsizliyimi daha da artırırdı. Bəli, mən hisslərini belə ifadə etməkdə aciz olan adamla evlənmişdim. Xeyli…

Sərnişinlərdən biri sürücünün yanına gedir və,
Namazın vaxtı keçmədən bir az dayanmağını xahiş edir.
Sürücü əsəbi halda:
-Bu namazı da qəza et .. Nə olacaq ki..
Oğlan sakit-sakit cavab verir:
-Mən qəza etmədən birdən sən qəza etsən?..

Bu dunya nerdivandi
Qalxanda mehribandı,
Enende ne yamandı...
Görüşdük pillelerde,
Yolun yarısında biz.
O qalxırdı bu demde,
Men enirdim xebersiz.
Onu arzularına
Qaldırırdı nerdivan,
Meni xatirelere
Endirirdi
Bu zaman.
Birimiz-günçıxana,
Birimiz günbatana...
Qalxa bilmezdim daha,
Ne o güc,ne o taqet.
O da ene bilmezdi,-
Haqlı,haqsız
Vermişdi,oz hökmünü tebiet,
Gerek ya düşmeyeydi
Bu görüş heç araya.
Ya o evvel geleydi,
Ya men sonra dünyaya...

Xeyalin goylerden torpaga enib,
belke de taleyin gulecek senin.
Nifretim bir yazipozana donub,
adini qelbimden silecek senin.

Urekde bir kovrek xatire izi,
axir ki, menzilin sonuna geldik.
Biz duyun salmisdiq taleyimizi,
yaxsi ki, vaxtinda acila bildik.

Yamanca itirdik gunlerimizi,
eh, daha itirmek qorxusu yoxdur.
Kulekler sovurdu gullerimizi,
yolunmus leceyin qoxusu yoxdur.

Geceni gunduze qatib gedirdik,
bu da omrumuze bir yazi imis.
Umid isigini tutub gedirdik,
catanda gorduk ki, qurd gozu imis.

Gunleri incitek salib itirdik,
ne qeder axtardiq tapa bilmedik.
Bir cevre xettini tutub gedirdik,
ha getdik, sonuna cata bilmedik.

Urekde bir kovrek xatire izi,
axir ki, menzilin sonuna geldik.
Biz duyun salmisdiq taleyimizi,
yaxsi…

Həyat bizi dörd riyazi əməllə sınayar;
Həqiqətlərlə vurar,
Ayrılıqlarla bölər,
İnsanlıqdan çıxarar,
Sonra da “Topla özünü” deyər. Lev Tolstoy