ნამიან გზაზე სადაც უფრო დიდ გუბეს ვნახავ მოტოციკლეტით შევტოპავ და უფერულ გუბეს მუქ ფერს მივანიჭებ.ციდან წვიმის წვეთები ჩემკენ მოემართებიან.მისი ცივი „კანი“ჩემს ხელს ეცემა რომელიც მაგრად მაქვს მოჭერილი საჭეზე.სივრცეში არავინ ჩანს,მხოლოდ მე და წვიმა ვართ.მას უნდა ჩემს სახეეს შერეხოს,მაგრამ ამაში ხელს უშლის შავი ჩაფხუტი.მზე არსად ჩანს,ჩამალულია ღრუბლებში და გამოხედვასაც არ კადრულობს.ტყაპ!ისევ გუბის ხმა ისმის...უცებ გზაზე გამოჩნდა ცისფერი მოტოციკლეტი,მასზე მაღალი ბიჭი იჯდა,კუნთები გამოკვეთილად უჩანდა,მხრებშში გასწორებულიყო და მოტოციკლეტს მიაქროლებდა...უცებ ჩემს გვერდით აღმოჩნდა,შემათვალიერა და წამოიძახა
-გინდა შევეჯიბროით?ფინიში კი რბოლა სადაც იმართება იქ რომ ორი სტოლბაა ერთმამნეთის საპირისპიროდ მანდ იქნება...ცოტას გავივარჯიშებ!-სიტყვები ერთმანეთშ მიაყარა და მომიტრიალდა,
ეტყობა ვერ მიხვდა რომ გოგო ვიყავი ამიტომაც დავთანხმდი,ბოლოს სიამოვნებით ვუყურებდი მის დამარცხებულ სახეს.საპასუხოდ თავი დავუქნიე და იმ ადგილს მოვსწყდი.მალევე თვალს მოეფარა,რამაც არ გამაკვირვა.მე ხომ რბოლებში 5წელია მონაწილეობას ვიღებ,ასე რომ ვთქვათ ბადალი არ მყავს.ამის და მიუხედავად არავინ იცის გოგ ვარ თუ ბიჭი,რას წარმოვადგენ...გამარჯვებისთანავე იმ ადგილს ვტოვებ და შემდეგი რბოლისთვის ვემზადები...ეს საქმე თავის სარჩენადაც გამომადგა!დედა ამერიკაშია და არცახსოვს თუ ვარსებობ.მამა კი სანამ დავიბადებოდი დედას გასცილდა და მიგვატოვა.სამწუხაროდ მან არ იცოდა რომ დედაჩემი ფეხმძიმედ იყო მისგან,მან ეს თვიტონ დაუმალა.მამის შესახებ ის ვიცი რომ მეორედ მოიყვანა ცოლი,რომელსაც უკვე ყავდა ვაჟი.სამწუხაროდ მისი მეორე ცოლი გარდაიცვალა და ბავშვი მას დაუტოვა.მამას ამის მერე ცოლი აღარ მუყვანია,მთელი თავისი ცხოვრება იმ პატარა ბიჭუნას მიუძღვნა...შეიძლება,რომ ცოდნოდა ჩემ შესახებ არ მიმატოვებდა,მაგრამმე არ მინდა რომ იცოდეს ჩემი არსებობოა.უბრალოდ არ მინდა!უკვე ვაუახლოვდები დანიშნულ ადგილს,ბიჭი კი არსად არ ჩანს.გაღიმებული ფინიშის წინ გავჩერდი და მას დაველოდე,ისიც მალევე გამოჩნდა გვერდი ამიარა და მეგობრებთან მივიდა,ჩაფხუტი მოიხსნა და გაღიზიანებული სახით შემომხედა.ამაზე გამეცინა,მეც მოვიხადე ჩაფხუტი და ჩემი გრძელი წაბლისფერი თმა გადმოვყარე,სავი თვალები ამს მივაპყარი და გავუიღიმეჩემი მოლოდინი გამართლდა პირღია მიყირებდა,თუმცა მალევე გამიღიმა ირონიულად და მეგობრებს მიუუბრუნდა.რბოლა მალევე დაიწყო,მაგრამ მონაწილეობა არ მინდოდა ამიტომ გამოვტრიალდი და სახლისკენ წავედი.მე ერთ ბინაში ვცხოვრობდი რომელიც ერთმა მოხუცმა მომაქირავა.მართალია ბინა გასარემონტებელია მაგრამ ეს სულაც არ მაწუხებს.ფული საკმაოდ მაქვს არც ტანსაცმელს და არც საჭმელს ვიკლებ,მაგრამ სახლის გალამაზებაზე რატომღაც არ მიფიქრია.მდივანზე ვიჯექი როდესაც ტელეფონი აწკრიალდა.ძალიან გამიკვირდა რადგან აქ არც ნათესავები მყავს და ნაცნობები
-გისმენთ
-დედიკო მე ვარ!-ამ სიტყვებმა გამაკვირვა
-ვაიემ დედა გახსოვარ?-ირონია არ დამვიწყებია
-აბა რა სიხარულო
-მოკლედ,რა გინდა??
-კარგი!-ქალის სიყალბე მაშინვე გაქრა-შენს მამას შევხვდი ამერიკაში,ბიზნესი ქონია მანდ.ერთმანეთს წავეჩხუბეთ და წამომცდა რომ მისგან შენ მყავხარ,ეხლა კიდე მითხარი სად „ბინადრობ“ და ადვილად მოგძებნის
-გაჩუმდი!გაჩუმდი!რა უფლებით უთხარი!რატომ უთხარი ვახტანგს?-ვუყვირე ბოლო ხმაზე
-ნუ მიყვირიხარ...
-წადი შენი***-ვუთხარი და გავუთიშე
ცრემლები წამომივიდა,ნერვიულობისგან ავკანკალდი.მან უთხრა ჩემს შესახებ,ის მეძებს.არა ეს არ უნდა დავუშვა!მაგრამ სად წავიდე?თავი ბოლოს იმით დავიიმედე რომ მარტო ჩემი სახელით და გვარით ვერაფერს გახდებოდა.დასაწყნარებლად გარეთ გავედი და ფეხით დავიწყე სიარული,უკვე საკმაოდ შორს ვიყავი სახლიდა,როდესაც ბაიკერები ამეკიდნენ.ბოლოს იხელთეს და შუაში მომიმწყვდიეს.ერთ-ერთმა ჩაფხუტი მოიხსნა,მაშინვე ვიცანი ნაცნობი დამარცხებული სახე
-რა იყო?მოტოციკლეტის გარეშე ეგეტი მამაცი აღარ ხარ?-მითხრა სიცილით
-თვითონ შეაფასე!-ვუთხარი და ჩემს ახლოს მდგარ ბიჭს ხელი ვკარი.დაბლა დავარდა მე კი ვიხელთე და მის მოტოციკლეტზე მოვკალათდი
-კარგად ცისფერთვალება-მივაძახე და ადგილს მოვწყდი
შუაგზაში მოტოციკლეტი მივატოვე და ავტობუს გავყევი სახლამდე.
დილით საშინელმა ხმამ გამაღვიზა,კარებს მივვარდი პიჟამას ამარა და ყვირილი დავიწყე
-რა ჯანდაბა გინდათ?
უცებ ორი კაცი მოომვარდა გამკოჭეს და მხარზე გადამკიდეს....




გავაგრძელო ბავშვებო?ეს უკვე დამთავრებული მაქვს და ლოდინი არ მოგიწევთ.